Ik heb zaterdag een kuttentoonstelling geopend. Mea Vulva in Amsterdam. Een aanklacht tegen de schaamlipcorrectie. Vooral jonge meisjes schijnen dit meer en meer te willen.
Mijn vriendin is beeldend kunstenaar en organisator van deze exposititie en vroeg mij om als comedian eens tegen dit onderwerp aan te kijken. Als mensen mij vragen wat doet je vriendin dan zeg ik: ze schildert kutjes en die van jou?
Het is heel moeilijk om met een thema als dit niet heel snel in flauwigheden te vervallen. Woordspelingen vliegen je om de oren. Wat is dat kut. Wat ben jij een doos. Sta ik hier voor de kat zijn viool te spelen. Opvallend: allemaal negatief. Maar dan denk ik het is toch de meest bezochte attractie op aarde. Hoe kan het dan dat niemand een keer zegt: Ik had gisteren een kut-dag,...nog nooit zo genoten.
Laat ik eens beginnen met de conclusie van dit verhaal: de beeldvorming door media, plastisch chirurgen en de pornoindustrie zijn het probleem en niet de onzekere meisjes. Dankzij deze drie willen jonge meisjes namelijk andere schaamlippen terwijl je er eigenlijk niets estetisch over kunt zeggen.
Alhoewel, ik heb er geen maar ben wel een ervaringsdeskundige. Ik heb waarschijnlijk meer vagina’s gezien dan de meeste vrouwen die nu luisteren. Ik doe namelijk al intensief research sinds mijn 12e. Ik ben begonnen met de Wehkamp, daarna de Panorama, Tutti frutti, de pin-up club, de tuk, de seventeen en de Linda, sex voor de buch, Jambers, big brother en nu het hele fucking internet en na 20 jaar fanatiek onderzoek kan ik zeggen: geen kut is hetzelfde. En geen enkele keer heb ik gedacht: zit er nog een vagina achter die lippen? Mag het een onsje minder zijn.
Ik ken ze in alle soorten en maten. ‘s morgens, ‘s middags, na het zwemmen, na een vermoeide dag, op een zondag in het park, na een vrijpartij, van achteren, van voren, van links van rechts, van boven mijn hoofd zwevend en gewoon liggend in de zon op een relaxte zondagmiddag. En laat ik eens iets verrassends zeggen: er is geen standaard te vinden behalve dan: het heeft twee lippen, en is het rose van binnen. Rara wat is dat? Soms loop ik langs de kipfilet bij de albert Heijn en denk ik het zou er zo een kunnen zijn. En ja het mag een onsje meer zijn.
Dus waarom deze column. Omdat jonge meisjes zich onzeker voelen en chirurgen voor een goed bedrag er iets aan kunnen veranderen. Maar onzekerheid moet niet worden weggesneden maar worden besproken. Geen enkele vrouw laat met plezier een schaamlipcorrectie uitvoeren tenzij het noodzakelijk is. Dan heb je zulke grote schaamlippen dan zou je er mee kunnen swaffelen.
Maar commercie is al jaren de zaligmakende reden in een kapitalistische maatschappij waarbij geld het middel heiligt. Levert het geld op: dan is het goed. Maar dat is het niet.
Wat als we dit wel toelaten? Schaamlipcorrecties, nose-jobs, botox, liposuctie, borstvergrotingen. Hoe ver kunnen we gaan? Hoe meer we veranderen hoe meer we een standaard zoeken om een ideaal te creeren die er eigenlijk niet is en nooit zal komen. Maar wat als die er wel komt? Als iedereen uiteindelijk exact hetzelfde uitziet. Dan verliezen we de kleurrijkheid en afwisseling van het bestaan en kan ik als comedian mijn laptop in de wilgen hangen. Dan is iedereen gelijk op een extreem vlak niveau.
Variatie is volgens Darwin essentieel voor groei, ontwikkeling en om beter te worden als soort. Dus standaardisatie is volgens Jeroen achteruitgang. Het grootste verlies.
Dus dames, mag ik het alsjeblieft één keer zeggen, je vagina ziet er vandaag erg mooi uit en ze heerlijk ruikt. Ik wens jullie een kut-dag.